We weten het nu onderhand wel: er is niet één muziekstijl te bedenken, die in Noorwegen niet beoefend wordt. En dus doen ze daar ook aan tango, al zullen de meesten onder ons niet meteen namen kunnen plakken op de beoefenaars van het genre. Daar gaan we bij deze eens aan tegemoetkomen, zie! Het is immers met veel genoegen dat we kennis nemen van het feit dat het kwartet El Ruro Tango een nieuwe en tweede plaat uit heeft. Voor deze “Nostalgico deden de vier een beroep op zanger Juan Villarreal, die we kennen als zanger van het orkest El Arranque.

El Muro Tango zelf, werd opgericht door violist Juan Pablo de Lucca, een neef van de grote Alberto Castillo en violist Karl Espegard. Die laatste, klassiek geschoold, verbleef een tijdje in Buenos Aires om er een taalcursus te volgen. Hij viel compleet voor de tango, ging ook effectief in Argentinië wonen om zich volledig in het genre onder te kunnen dompelen en kwam algauw in een orkest terecht, waarmee hij het hele land doorkruiste. Juan Pablo had vanzelfsprekend de tango met de paplepel toegediend gekregen en hij maakte de omgekeerde beweging: hij toerde veelvuldig over de hele wereld aan de zijde van onder meer Beba Pugliese, de dochter van Oscar, één van de grote namen van de tango en hij verkaste in 2016 naar Europa. Hij leerde Karl kennen via Facebook, en al snel kwam daar een groepje van, dat over heel de wereld speelde en zowel in de Europese als de Zuid-Amerikaanse tangomiddens behoorlijk gesmaakt werd.

Op bandoneon is er de piepjonge Asbjørg Ryeng, deel van het fameuze Trondheim Symphony Orchestra en van Tangueros del Norte, die al op haar twintigste volop in de schijnwerpers terecht kwam, toen ze door het Norvegian Theatre aangezocht werd om de bandoneon te bespelen in de musical “Evita”. Bassist Sebastián Noya daarentegen, is van echt Argentijnse komaf en speelde in talloze bands, waarmee hij wereldwijd toerde en dus ook bij Juan Pablo en Karl op de radar verscheen. Twee Argentijnen en twee Noren dus in dit gezelschap dat zich op deze plaat op elf composities van anderen -Julian Plaza en Alfredo Rubin broederlijk naast elkaar, Osvaldo Pugliese en Alfredo Zitarrosa al evenzeer- gooit én eentje (“Distinto pero Igual”)van de hand van gastzanger Juan Villarreal, die present tekent in precies de helft van de nummers van de plaat.

Die opdeling en de afwisseling waarmee de instrumentale nummers en de liederen op de plaat gezet zijn, maken dat je een heus live-gevoel krijgt bij deze CD. De intense manier van spelen van de groep contrasteert heel mooi mrt de wat ingehouden zang van Villarreal, die nochtans de emoties niet schuwt. Heel knap uitgewerkte arrangementen, met veel respect voor traditie en verleden, maar tegelijk volkomen hedendaags, plus, daarbij opgeteld de energie die van het spel van het kwartet afstraalt, maken dat alvast de groepsnaam allerminst bij de haren getrokken blijkt te zijn. De betekenis van de plaattitel ligt voor de hand: verlangen, heimwee en weemoed zijn namelijk de grondstoffen waarmee tango altijd al bereid werden.

Superplaat van een bijzonder fijn gezelschap, dat blijkbaar een paar maanden geleden in Brussel speelde. Een volgende keer dat ze passeren, zal ik het verdorie niet te laat te weten komen, want dit wil ik absoluut zien!

(Dani Heyvaert)